เมื่อสมัยม.ต้นของ ในโยกะ

ข้อมูลเบื้องต้น

ณ.บ้านวานาเมะ

                                             เฮ้อ..นี่ฉัน วานาเมะ โยกะ ขึ้นม.ปลายแล้วจริงๆเหรอเนี่ย
                                  ก็แหม่ คุณแม่น่ะชอบบ่นว่าฉันไม่สูงให้ดูสมกับเด็กม.ปลายนี่นา ก็แบบว่า
                            ฉันไม่ชอบดื่มนมนี่..ความสูงตอนนี้ก็151เซนติเมตร แถมคุณแม่ยังเรียกฉันว่ายัยเปี๊ยกอีก!

เนื้อเรื่อง

ตอนที่1.เหมือนจะลืมอะไรบ้างอย่าง      

 
      ยัยเปี๊ยกตื่นได้แล้วนะเธอ แม่มาปลุกรอบที่เท่าไหร่แล้วแกรู้ไหมห๊า!  ก็แหม่คุณแม่คะนี่วันหยุดนี่นา วันหยุดบ้าวันหยุดบออะไรกัน

นี่วันสำคัญนะ เอ๋!วันสำคัญเหรอคะแล้วมันวันอะไรละ ก็นี่มันวันมอบตัวเข้าเรียนม.ปลายนี่ แกยังจะมานอนอุตุอยู่ได้นะไม่ไหวๆ ฉันจะลงไปจัด

ของรีบๆแต่งตัวซะละจริงๆเลยนะ  หลังสิ้นเสียงคุณแม่ฉันก็รีบลุกกะวีกะวาดเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย แล้วรีบลงมาทานข้าวเช้า ก่อนที่

จะโดนคุณแม่บ่นอีก หลังจากนั้นก็ต้องนั่งรถเมย์เพื่อไปยังสถานณ์ศึกษา อะไรมันจะน่าเบื่อขนาดนี้นะ นั่งไปก็คิดถึงตอนม.ต้นจังนะ อันที่จริงคุณ

พ่อฉันย้ายไปทำงานที่เมืองนอกน่ะ มีกันแค่3คน พ่อแม่ลูก แต่คุณแม่อยากให้ฉันเรียนที่นี้เลยคิดดีแล้วที่จะอยู่ญี่ปุ่นต่อ คุณพ่อก็กลับมาเยี่ยม

พวกเราบ้าง คุณแม่ฉันเป็นคุณหมอฟันน่ะ ดุแต่กับฉันส่วนคนไข้นี่ดีเหลือเกิน เล่นเอาฉันอิจฉาเลยละ แต่ฉันก็ยังเป็นเด็กอยู่ดีละนะ ฮาๆๆๆ นั่งคิด

อะไรเรื่อยเปื่อยจนรู้สึกตัวอีกที รถเมย์ก็มาจอดยังหน้าโรงเรียนของฉัน ลงมาก็เจอใยมิกะเพื่อนสนิทฉันที่สุดแสนจะเบะบะ แต่ในนี่ก็เป็นเพื่อนคน

เดียวของฉันอยู่ดีนั่นละ อ่า..โยกะมาเช้าจังนะ นี่มันจะ3โมงแล้วนะใยบ้า ก็แบบว่าฉันตื่นสายน่ะสิแต่ก็ไม่เป็นไรนี่ก็มาแล้วนี่ไง ปะเถอะเราไปหอ

ประชุมกัน หลังจากจบพิธีรีตองการมอบตัวฉันกับมิกะก็ไปเดินเล่นกันที่สวนหลังโรงเรียนที่นี่มีแต่ต้นไม้ที่ห่อเหี่ยวใกล้ตายซะเต็มปะดา ไม่

เข้าใจจริงๆน้า ไม่มีใครมาดูแลเลยรึไง สวนหลังโรงเรียนก็มีแต่ฉันกับมิกะมาเท่านั้นเหลอะ เพราะที่นี้บรรยากาศวังเวงเลยไม่มีใครกล้ามาแต่

แปลกที่ฉันกับมิกะที่เห็นว่าแต่นี้เป็นบ้าน ฮาๆๆๆทำไมคิดอย่างนั้นเหรอก็เพราะว่าที่นี้ลมเย็นสบายแถมเงียบสงบอีกตั้งหาก เราเลยชอบที่

จะมานี่มากกว่าอยู่ตามอาคารเรียน  พอตะวันตกดินฉันก็บอกลามิกะแล้วเราก็ต่างคนต่างกลับละนะ มิกะบ้านเขาอยู่ข้างๆโรงเรียนนี่เอง ส่วน

ฉันต้องนั่งรถเมย์กลับ รู้สึกหมดแรงชะมัด อยากกลับไปถึงบ้านไวๆจัง โยกะ...โยกะ...หือ! ใครเรียกฉันกัน โยกะ โยกะ มาทางนี้สิ วิ่งตาม

มานะ ยัยเปี๊ยกกกลงมาทานเข้าเย็นเร็ว เอ๋!ฝันหลอกเหรอเนี่ย ว่าแต่ทำไมถึงฝันแบบนี้นะ? เออ คุณแม่คะ หนูไม่อยากทานซุปเลย ก็แม่ลืม

เวะตลาดน่ะสิ ทานๆไปเถอะ ของในตู้เย็นก็มีแค่นี้ละนะ ทำอย่างอื่นไม่ได้ซะด้วย เอ่อยัยเปี๊ยกพ่อแกน่ะ เดือนนี้คงไม่ได้มาเยี่ยมเรา ห๊า

ทำไมละคะ คุณพ่อทิ้งเราไปแล้วเหรอ ฮือๆๆ เดี๋ยวๆพ่อแกติดงานน่ะมาไม่ได้หรอก ร้องเป็นเด็กอ่อนไปได้นะแก เข้านอนแต่หัวค่ำละแม่มีคิว

ต้องไปทำฟันให้คนไข้น่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะฉันน่ะดื้อจะตาย ฮาๆๆๆ ก็คงไปนั่งดูอานิเมะต่ออ่ะสิ แต่เอมาคิดๆเรื่องที่ฝันไป

เมื่อเย็นใครกันนะที่เรียกชื่อเราน่ะ ปิดไฟเข้านอนดีกว่า โยกะ... ตามฉันมาสิอย่าปล่อยมือฉันนะ เอ๋ะเรากำลังเดินตามใครไปกันนะ เด็กผู้

หญิงผมดำยาวสลวย ใส่ชุดนักเรียนม.ต้น แต่ว่าแต่เรากำลังเดินจูงมือเขาด้วยเหรอ?? นี่เธอ ฉันตะโกนเรียกคนๆนั้นอย่างตกใจ แต่แล้วฉันก็

ดันปล่อยมือคนนั้นๆแล้ววิ่งหนีไป หรือว่าฉันกำลังอยู่ในความฝันนะ แต่ก็ฝันนี่เด็กคนนั้นเป็นใครกันนะ แล้วฉันจะวิ่งหนีทำไมกัน


ตอนที่2.ความทรงจำหวงคืน

เอาอีกแล้วเหรอโยกะเธอฝันแบบเดินเหรอเนีย ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงฝันแบบนั้นแบบเดิมซ่ำๅกันได้น่ะมิกะ หรือว่าเป็นเรื่องสำคัญแต่เธอจำไม่ได้

ละ  ฉันไม่รู้เหมือนกันเหมือนว่าจำอะไรในช่วงม.ต้นเลย จำไม่ได้จริงๆ หลังจากเลิกเรียนฉันก็นั่งรถเมย์กลับมาพร้อมความสงสัยที่อยู่ในหัว

มากมายพอคุณแม่กลับมาจากคลิกนิกฉันก็ถามคุณแม่ในเรื่องที่ฝัน ท่านตกใจเล็กน้อยก่อนจะเล่าความสงสัยที่ฉันอยากรู้นั้นออกมา 



 

                   ย้อนไปเมื่อต้อนม.ต้น ฉันตอนนั้นอยู่ม1 มีเพื่อนสนิทคนแรกชื่อเรียวกะ วันนั้นเป็นวันมอบตัวที่จะเข้าเรียนม.ต้น

ฉันกับเรียวกะได้รู้จักกันในวันนั้น วันต่อมาเราเล่นด้วยกันและสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ วันที่เธอมาบอกกับฉันว่าเขามีเพื่อนอีกคนเขาไม่อยากเล่นกับ

ฉันแล้ว มันเป็นวันเกิดของฉัน วันนั้นฉันหวังที่จะได้เป็นเพื่อนสนิทของเรียวกะและตั้งใจจะบอกเรื่องสำคัญที่จะย้ายไปเมื่องนอกเพื่อไปตาม

งานของคุณพ่อแต่คำบอกลาของเธอทำให้ฉันรู้สึกเศร้าที่สุด ได้แต่ถามเธอว่าทำไมๆๆๆ ทำไมถึงได้ถึงได้ทิ้งฉันไปแบบนี้ ฉันจำได้แค่ว่าวันนั้นเรา

จับมือกันแน่น พากันไปเล่นที่สวนหลังโรงเรียน พอเธอพูดบอกลาฉันน้ำตามันก็ไหลเป็นทางพร้อมกับออนวอนเธอว่าอย่าทิ้งฉันไป เธอเองก็

ร้องแต่กลับไม่แคร์ความเจ็บปวดของฉันเลย จับมือกันไว้แน่นฉันเองก็ไม่อยากปล่อยมือเรียวกะไป อยากอยู่กับเรียวกะตลอดไป แต่เธอเอง

กลับสบัดมือฉันทิ้ง เหลือเพียงฉันที่ยืนมองเรียวกะวิ่งจากไป ได้แต่ยืนค้างน้ำตาไหลไม่หยุดสวนหลังโรงเรียนตอนนั้นเป็นสวนที่สวยมากแต่

ทำไมกันนะ ฉันถึงดูเหมือนธาตุอากาศเลย จำได้คำนี้แค่ว่า "อย่าทิ้งฉันไป" คุณแม่ที่กำลังเล่าเรื่องนั้น ได้หยุดเล่าเมื่อเห็นฉันที่กำลังฟังนั่ง

น้ำตาไหลเป็นทางท่านเลยลุกมาให้กำลังใจฉันก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อกาวแล้วออกไปคลิกนิกอย่างเคย ทิ้งไว้แค่ฉันที่นั่งก้มหน้าร้องให้ไม่

หยุด ทำไมกัน ทำไมเธอถึงเธอถึงได้ ทิ้งกันนะ เพราะฉันต้องทำไงละ เอ๋!ฉันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมคราบน้ำตาอย่างตกใจเมื่อเรียวกะปรากฎ

ตัวอยู่ข้างหน้าฉันแบบรางๆ ฉันน่ะนอนในหลุมไปแล้วนะโยกะ ฉันนอนอยู่ในสวนหลังโรงเรียนนี่เองนะ ไม่จริงใช่ไหมเรียวกะ เธอไม่มีชีวิต

แล้วเหรอ จะพูดแบบนั้นก็ถูก ทำไมวันนั้นเธอถึงทิ้งฉันไปกัน ฉันป่วยคุณหมอบอกว่าฉันอยู่ได้อีกไม่กี่เดือนฉันกลัวเธอจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน

ฉันเลยทำแบบนั้น พูดบอกเธอไปว่าฉันมีเพื่อนใหม่ทั้งๆฉันมีแต่เธอคนเดียว ฉันต้องทำให้เธออยู่ด้วยไม่มีฉันให้ได้แล้วถ้าเกิดวันที่ฉันต้อง

จากไปเธอจะได้ไม่โศรกเศร้าไงละโยกะ เธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะไม่เศร้างั้นเหรอเรียวกะฉันตั้งใจจะบอกว่าเรามาเป็นเพื่อนรักกันนะ

ตั้งใจจะบอกว่าวันนี้วันเกิดฉัน ตั้งใจจะบอกว่าฉันต้องไปเมืองนอก ตั้งใจจะบอกเธอให้ได้นะเรียว.. ฉันขอโทษเรียวกะกระโจนมากอดฉัน

พร้อมกับจำมือฉันไว้แน่น แต่เราไม่ได้สัมผัสตัวกันจริงๆเพราะเรียวกะเป็นแค่วิญญาณ์ แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกอบอุ่นเพียงนี้ฉันจะไม่ปล่อยมือ

เธออีกแล้วนะโยกะ จะอยู่ข้างๆเธอเสมอ เพราะฉะนั้นอย่าปล่อยมือฉันนะ ฉันนั่งค้างกับคำพูดของเรียวกะพร้องน้ำตาที่กำลังจะไหลรู้สึกดี

จริงๆที่มีเธออยู่ข้างๆถึงแม้เธอจะเป็นแค่วิญญาณ์แต่เธอกลับจะอยู่กับฉันเสมอ เราจะไม่ปล่อยมือจากกันนะเรียวกะ...


                                                                                       จบ